Zoeken
Sluit dit zoekvak.

Wat mijn verdriet me brengt

Pijn lijden we allemaal. Of het nou door een stukgelopen relatie is, het verliezen van een baan of iets anders. Een tijdje terug verloor ik binnen een half jaar allebei mijn opa’s, die beiden een belangrijke rol hebben gespeeld in mijn leven. Deed dat pijn? Ontzettend. Maar wat als pijn niet enkel als iets negatiefs gezien wordt? Voor mij was deze pijn het laatste zetje om begin dit jaar mijn droom te realiseren.

HOE HET VERLIEZEN VAN MIJN OPA'S MIJ EEN STAP VERDER BRACHT

Volgens Sigmund Freud zijn er in feite 2 krachten die ons motiveren om te doen wat we doen: pijn en plezier. Freud omschreef dit als de ‘Pleasure Principle’: the tendency of people to seek pleasure and avoid pain. We doen dingen omdat ze ons plezier opleveren, maar nog veel vaker doen we dingen omdat ze ons pijn helpen voorkomen. Denk bijvoorbeeld aan de veilige weg kiezen. Toch maar weer naar datzelfde restaurant gaan waar je al jaren komt in plaats van iets onbekends en nieuws, omdat je dan in elk geval zeker weet dat het niet tegenvalt. Of een liefdesverklaring typen op Whatsapp, klaar om te versturen, en vervolgens beslissen deze te deleten. Beide voorbeelden komen op hetzelfde neer: de mogelijke pijn van teleurstelling voorkomen. Maar pijn kan in mijn optiek ook een les zijn. Ik heb het gevoel dat het gevoel van ongeluk mij beter in staat stelt om het tegenovergestelde te ervaren: geluk.

‘Verdriet in zijn gezonde vorm stelt je in staat om te begrijpen wat er gebeurd is, afscheid te nemen van de persoon waar je van hield en tot een nieuwe levensstrategie te komen.’
Franses Miralles en Héctor García in Ichigo-ichie

Zoals in het Japanse principe Ichigo-Ichie terug komt: dankzij het contrast waarderen we het goede. Toen mijn opa’s overleden deed dit in beide gevallen aanvankelijk veel pijn. Maar toen ik vervolgens mijn stukjes schreef die ik voor zou dragen op de begrafenis, realiseerde ik me alleen maar hoe gelukkig ik eigenlijk ben dat ik zulke mooie en belangrijke personen zo lang in mijn leven heb mogen hebben. Daarnaast besefte ik hoeveel ik eigenlijk van ze heb geleerd en hoe zij hebben bijgedragen aan wie ik ben geworden. 

Dit deed me nog maar eens inzien hoe belangrijk het is om de pijn die je ervaart te erkennen en je er aan over te geven. Vroeger heb ik mij altijd voorgehouden dat het tonen van je emoties aan de buitenwereld een teken van zwakte is, wat je kwetsbaar maakt. Hierdoor heb ik er een soort 2e natuur van gemaakt om emoties en gevoelens van kwetsbaarheid weg te stoppen. Maar echt weg zijn ze natuurlijk nooit. Grote kans dat jij dit ook herkent. Als iemand je vraag hoe het met je gaat, hoe vaak antwoord je dan niet met ‘Goed, met jou?’, ook als dit helemaal niet zo is? Om maar niet verder in te hoeven gaan op hoe je je daadwerkelijk voelt? Natuurlijk hoef je niet alles met iedereen te delen, zolang je het maar wel tegen jezelf durft te zeggen. Je kunt mooi weer spelen voor de buitenwereld, maar jezelf voor de gek houden is lastig, eigenlijk onmogelijk. Hoe langer je jouw ware gevoel negeert, des te groter de kans dat je uit balans raakt. Zonde, want vroeg of laat komt de pijn toch wel naar boven.

Door stil te staan bij de gebeurtenissen, had ik eigenlijk geweldig momenten van zelfreflectie. Door te accepteren dat het verlies van mijn opa’s me verdriet deed en te evalueren waarom ze eigenlijk zo belangrijk voor me waren, besefte ik nog meer op welke manier ze me geïnspireerd hebben en welke waarden dus ook voor mij belangrijk zijn. Voor mij is het zaak om voor mijzelf een toekomst te creëren waarin deze waarden zoveel mogelijk naar voren komen. Zo kwam op de begrafenis van mijn 1e opa constant naar voren hoe zorgzaam hij was. Hoe hij zijn vrouw en kinderen altijd op de allereerste plaats heeft gezet, maar ook voor hoeveel andere mensen hij door deze eigenschap een belangrijke rol heeft gespeeld. Ik besefte hoe erg ik dat in mezelf herken, en hoeveel waarde ik er zelf uit haal om op die manier belangrijk te kunnen zijn voor mensen die ik lief heb. Ik hou ervan om anderen te helpen. Wel kon ‘zorgzaam’ bij mijn opa gauw omslaan in ‘bezorgd’, waardoor hij soms kon vergeten te genieten van het moment. In tegenstelling tot mijn andere opa, die juist zijn hele leven vooral 1 ding heel erg goed heeft gedaan: plezier maken. Ik realiseer me nu dat hij voor mij echt het bewijs is dat je het kind in je altijd moet koesteren, en je je altijd moet laten leiden door intrinsieke motivatie. Doen wat jij leuk vindt, niet wat je wordt opgedragen door de maatschappij en andere mensen. 

Naast het ontdekken van welke waarden en karaktereigenschappen voor mij belangrijk zijn, neem ik nog meer mee. Het overlijden van mijn opa’s deed me beseffen: zou ik dat niet verder kunnen trekken? Dus naast mijn persoonlijke kennissenkring ook andere mensen helpen hun dromen te realiseren? Hun eigen, persoonlijke dromen, op een manier die bij hun past? En tegelijkertijd op de manier zoals ík dat wil, zonder daar in beperkt te worden? Ik heb hier een tijd lang over nagedacht, en ben tot de conclusie gekomen: ja, dat kan! 

Na 3 jaar werkervaring opgedaan te hebben op het gebied van marketing ben ik begin dit jaar van start gegaan met mijn eigen marketingbureau, waarin ik oprechtheid en dichtbij jezelf blijven centraal stel. Ik geloof er namelijk in dat je dit niet alleen kan doorvertalen naar een persoon, maar ook naar een onderneming. Op deze manier kan ik mensen, of dit nou MKB’ers, managers of directeuren zijn, helpen bij het vertellen van hun verhaal en het realiseren van hun doelen. Op een manier waar ik zelf blij van word en plezier en energie uit haal. 

Dat ik wilde ondernemen wist ik al lange tijd, dat dit op het gebied van marketing zou zijn ook al. Dit hadden mijn jaren bij The Pure Family en GROWEVERYDAY mij allang duidelijk gemaakt. Wanneer je zo lang op de 1e rij zit bij zulke rasondernemers, kan je bijna niet anders dan hierdoor geïnspireerd raken. Ook deze ‘familie’ heeft bijgedragen aan het vinden van mijn purpose en het beantwoorden van de vragen die daarbij in mij opkwamen. Waarom zouden organisaties voor mij moeten kiezen en niet voor iemand anders? Welke waarden en karaktereigenschappen heb juist ik te bieden, die hier het verschil kunnen maken? Het moge inmiddels duidelijk zijn, maar het verliezen van mijn opa’s heeft voor mij een grote rol gespeeld in het ontdekken hiervan. Ook heeft het me geleerd dat verdriet niet iets is om weg te stoppen, maar een natuurlijke reactie om vervelende situaties te verwerken en vooral: er beter van te worden. Het is een andere state of mind dan de ‘automatische piloot’ die je over het algemeen aan hebt staan, en kan je helpen dingen opeens net in dat andere daglicht te zien. Met alle gevolgen vandien :). 

Sncrly,

Portret van Job
Job de Groot

DIGITAAL GEDREVEN

‘Job werkte voorheen bij GROWEVERYDAY op het gebied van webdevelopment en marketing. Ondertussen is hij zijn eigen weg gegaan.’

MELD JE AAN VOOR ONZE INSPIRATIEMAILS

ONTVANG INZICHTEN EN INSPIRATIE VOOR EEN VORMGEVEN VAN EEN POSITIEVE, MENSGERICHTE WERKCULTUUR

GROWEVERYDAY

Wij dagen organisaties uit om een werkcultuur te creëren waarbinnen mensen niet alleen kunnen functioneren, maar ook echt kunnen floreren.

MELD JE AAN VOOR ONZE INSPIRATIEMAILS

Zoeken

NIEUWE artikelen

CATEGORIEËN